Column van Jos: “Met een dubbel gevoel”.

Nederland is weer open. De maatregelen zijn nagenoeg weg, en we mogen weer. We mogen weer naar winkels zonder restricties, weer een avondje uit. Lekker uit eten, dan naar de film of het theater en daarna op stap! De mondkapjes en de coronapas blijven thuis, en de anderhalve meter afstand is niet langer een beperking in ons contact.

De theaters, bioscopen en restaurants zitten weer vol. En voor komende zomer wordt al heel veel moois gepland. Donderdag Meppeldag gaat de komende periode de thema’s voor komende zomer bekend maken. De zon schijnt weer. Het geel van de zon en het blauw van de lucht.

Ik zit zelf ook weer aan die bar, en in dat café. Heerlijk! Na 2 jaar pauze, van lockdown naar lockdown en veel narigheid en verdriet, lacht het leven ons weer toe. Ik ben heel blij dat we nu zover zijn.

Dat ik niet meer om het mondkapje, de anderhalve meter én de coronapas hoef te denken als ik de deur uit ga. Dat ik weer kan uitkijken naar mooie momenten. Ik heb zelf ook corona gehad, maar was gelukkig niet heel ziek. Veel andere mensen hebben het veel zwaarder gehad.

Ik zit weer in dat restaurant. Met een dubbel gevoel. Blij dat het land weer open is en we hopelijk een hele mooie zomer gaan krijgen.

Ik zie op de tv’s in datzelfde café ook het nieuws. Van 1500 kilometer hier vandaan. Een land waar deze mooie momenten nu heel ver weg zijn. Als ze ooit al terug komen. Omdat de boze baas van de andere kant van de grens hun land binnen viel. Hebben deze mensen wel een nabije toekomst? En hun land? Hun stad?

De zon schijnt hier. Geel. De lucht kleurt blauw. Blauw en geel. De kleuren van de vlag van Oekraïne. Waar de nabije toekomst grauw en grijs is. Onzeker. Spannend. En dood eng. In gedachten leven we mee. Met die mensen die helemaal niks hebben om naar uit te kijken. En niemand weet hoelang dat nog duurt.

1500 kilometer verderop zit ik weer in dat café. Omdat het weer mag.

Maar wel met een dubbel gevoel…

Tekst Jos Eising en Foto Pixabay