Meppel ging luidruchtig het nieuwe jaar in

Carbidschieten mocht, maar onder voorwaarden. En die hadden alles te maken met plaats, tijden en aantallen aanwezigen. Tegelijkertijd was de verkoop van vuurwerk verboden. Maar rond de jaarwisseling zou je dat niet zeggen. Naast de traditionele doffe dreunen van de bussen werd er lustig op los gegild en geknald. De lucht werd gevuld met fonteinen en andersoortige creatieve lichtbeelden. Niet te koop, maar ook in onze regio geen gebrek.

Terug naar het carbidschieten. In 2014 al benoemd als traditie en zodanig als immaterieel erfgoed. Doffe knallen die je trommelvlies tergen. Buurtschappen en wijken die elkaar proberen af te troeven in decibels en aantallen melkbussen. Vroeger de deksels aan een touwtje, tegenwoordig met plastic ballen. Ook dit jaar puristen die strikt met melkbussen het jaar uitknallen. Maar ook hier en daar nog steeds nog steeds complete houwitserachtige eigen bouwsels die de grond onder je voeten doen trillen.

Carbidschieten met melkbussen werd in de tweede helft van de twintigste eeuw steeds meer een sociale activiteit die niet alleen maar op boerenerven plaatsvond, maar ook op dorpsbrinken en sportvelden. Er werden competities georganiseerd, speciale evenementen en kampioenschappen. Als je nu met Oud en Nieuw vraagt: “Waarom sta je de hele dag de knallen?”, dan is het antwoord steevast: “Om de gezelligheid”. De groepsbeleving. Als zodanig is er in de loop van tientallen jaren niet veel veranderd. Ook dit jaar hadden hele groepen jongeren zich in de regio verzameld rond de vreugdevuren en melkbussen om het nieuwe jaar te begroeten met harde knallen en bier.

Foto Arjan Tien